Το ακροατήριό του όσο περνούσε η ώρα τόσο κουνιότανε στις καρέκλες τους. Ακουστήκανε μια δυο φορές «αίσχος» χωρίς να μπορεί να προσδιοριστεί αν αναφερότανε σε θετική ή αρνητική αντίδρασή τους. Μερικοί σηκωθήκανε να φύγουνε επιδεικτικά. Στην τέταρτη σειρά των καθισμάτων η αδερφή του άλλαζε χρώματα με τα όσα άκουγε. Δεν είχε σκοπό να πάει στη διάλεξη, μετά τα όσα του έσυρε λίγες μέρες πριν στις «Φλαμου ριές», αλλά η νοσηρή της περιέργεια ξεπερνούσε κατά πολύ τον θυμό της για την απουσία της στην εκταφή του πατέρα τους. Σε λίγο την είδε να σηκώνεται και να φεύγει από την αίθουσα. Ο εκπρόσωπος του δεσπότη (παλιά καραβάνα ο μητροπολίτης, κάτι φτάνανε στα αφτιά του κατά καιρούς για το δισυπόστατο των γονιών του και δεν ήθελε να εκτεθεί αν κάτι δεν πήγαινε καλά, όπως και δεν πήγαινε εκείνη την ώρα), δεν ήξερε αν έπρεπε να φύγει ή όχι. Ο νομάρχης καθότανε απαθής στην καρέκλα του. Καρέκλες μετακινιόντουσαν με δυσφορία αλλά ο Λουκάς απτόητος συνέχιζε να βομβαρδίζει αποστεωμένα μυαλά. Η Ελπίδα ήταν η πρώτη που χειροκρότησε στο τέλος της ομιλίας του. Ακολουθήσανε αρκετά χειροκροτήματα, σημάδι πως τίποτα δεν έχει χαθεί σ' αυτό τον τόπο, σκέφτηκε ο Λουκάς. Σχεδόν σηκωτό τον πήγανε στα γραφεία του συλλόγου. «Και πώς τολμήσατε κύριε Μάνδαρε να σπιλώσετε τις μνήμες του πατέρα και του παππού σας. Και τι μας κουβαλήσατε χαρτιά από τη Βουλγαρία που όλοι ξέρουμε ότι με πέντε λέβα σου δίνουνε ό,τι θέλεις. Κι αν νομίζετε ότι δέκα κομμουνιστές μπορούν να παραχαράξουν την ιστορία του τόπου είστε γελα-σμένος. Και με τι μούτρα θα βγούμε αύριο σ' αυτή την πόλη», και άλλα τέτοια. Ο Λουκάς παρέμενε παγερά αδιάφορος στα όσα άκουγε. Αποτέλειωσε τη βότκα του που την είχε αφήσει μισή γιατί είχε έρθει επιτέλους ο νομάρχης κι έφυγε χωρίς να τους χαιρετήσει.